Sanatçıların iç dünyalarını ifade etmek için kullandıkları masalsı anlatım, onların kendi düşlerinde kendi dünyalarını yaratma, bir diğer anlamda bir çeşit düş kurma oyunu oynamaları, ya da düşsel bir yolculuğa çıkmaları olarak yorumlanabilmektedir. Bu düş oyununun veya yolculuğunun izleri, ilgi çekici farklı fırça vuruşlarından, seçilen renklerden, ele alınan konulardan, resimlere verilen isimlerden anlaşılmaktadır. Aslında hemen tüm sanatçılarda masalsı bir anlatımın varlığından söz etmek mümkündür. Ancak, her sanatçının bu anlatımı bir üslup olarak benimsemediği de görülmekte ve masalsı anlatımı bir üslup olarak tüm yaşamı boyunca devam ettirdiği düşünülen sanatçıları incelemek önem kazanmaktadır. Birey kavramının ön plana çıkmasına bağlı olarak, 1950 sonrası Türk resminde masalsı anlatımı üslup edinen, doğanın görünen biçiminden uzaklaşarak hayal gücünü, hikâyelerini, yaşanmışlıklarını eserine katan, Cihat Burak, Nuri Abaç ve Burhan Uygur’a ait çalışmalar incelenmektedir.