Müzik eğitiminde araştırma türleri başlıca üç başlıkta özetlenmektedir: Tarihsel, felsefi ve davranışsal. Sosyal/insani bilimlerde yaşanan felsefi ve metodolojik değişimler müzik ve müzik eğitimi araştırmalarında da kendini göstermiştir. Böylece, psikoloji, sosyoloji ve pedagoji alanındaki standart testlerle gerçekleştirilen ölçme geleneğinden uzun süre etkilenen müzik eğitimi araştırmaları etnografik temelli nitel araştırmalara sahne olmaya başlamıştır. Temeli Dilthey, Weber ve Kant gibi güçlü felsefecilere dek varan nitel araştırmalar bağlamında müzik eğitimi araştırmacısının kimlik ve rolü de etkilenmiştir. Nicel yöntemlerle sayısal/istatistiksel olarak açıklanmaya çalışılan verilere odaklanan araştırmacı, çocukların/öğrencilerin doğal ortamlarındaki müziksel gelişim ve öğrenmeye ait “gerçekleri” göz ardı edebilmektedir. Müzik eğitiminde katılımcı gözlem, görüşme, biyografik inceleme, arşiv tarama gibi nitel teknikleri kullanmaya başlayan araştırmacı kimliğindeki en temel değişim ise araştırmacının pozitivist anlayıştaki “tek” gerçekliğe varma, katı bir determinist yaklaşımda ısrar etme ya da genelleme gibi anlayışlardan sıyrılıp “çoklu gerçekliğe” başvurmasıdır. Bu çalışmanın amacı, nitel araştırmanın gelişimini ve müzik eğitimi bağlamındaki yansımalarını araştırmacı kimliğindeki değişimleri de içerecek şekilde ele almaktır.